Sinds we vanaf medio jaren zestig steeds meer zijn geconfronteerd-, en onderdeel zijn geworden van de toenemende automatisering, blijkt nu de volgende fase van automatisering te zijn aangebroken: Hele afdelingen kantoorautomatisering en processing kunnen worden vervangen door één slimme computer.

Het wordt beschreven in de kranten en ook op televisie werden er in februari programma’s aan gewijd. De essentie van die artikelen en programma’s is niet de onvoorstelbaar knappe IT-processen, maar het feit dat daarmee in één klap hele administratieve afdelingen opgeheven kunnen worden. Het kan leiden tot een nieuwe golf werkeloosheid, maar slimme bedrijven snappen (eindelijk) dat wegsturen van intelligente, goed opgeleide, goed ingewerkt én gemotiveerde medewerkers met veel ervaring kapitaalvernietiging is. In veel gevallen is het zo dat een beperkte investering in tijd en geld kan leiden tot een her-, om- of bijscholing die zich royaal terugbetaald. Zowel productief als sociaal.

Maar als deze bedrijven dan gaan kijken wat de mogelijkheden zijn om deze scholing mede te laten financieren door de Nederlandse of Europese Overheid dan blijkt dat knap tegen te vallen. Het lijkt of de Overheden anticyclisch reageren op de maatschappelijke marktvraag: Werden er in de periode 1995-2008 nog ruimschoot opleidings- en ontwikkelingssubsidies aangeboden zoals ESF, EGF, ESF-J enzovoort, momenteel is hier bijna niets meer van terug te vinden. Bij navraag zijn de argumenten dat er teveel mee gesjoemeld werd (hoezo controle door de Overheid?) en dat de Overheid door de crisis van 2008 tot heden ‘even’ de broekriem moet aanhalen.

Nou zijn er, na even zoeken, nog wel mogelijkheden: de DWSRA-regeling en de Sectorplannen bieden mogelijkheden, maar de eisen zijn streng en de drempels hoog.

Het is jammer dat Overheden niet meer inspelen op deze ontwikkeling en daarmee laten zien dat zij optimaal op de hoogte zijn en betrokken bij wat er in de arbeidsmarkt gebeurt.

Nu komt het neer op het aanspreken van de reserves van de arbeidsorganisaties die de afgelopen jaren toch al flink ingeteerd zijn én op de bereidwilligheid van particuliere en sociale instellingen om hun fondsen aan te spreken.

Stichting CA-ICT is zo’n sociale instelling met een bestuur bestaande uit werkgeversorganisaties en werknemersorganisaties in de ICT die hun fonds openstellen voor initiatieven om werkgelegenheid in ICT-functies te behouden, te vernieuwen of slim uit te breiden.

Wij staan open voor de medefinanciering van projecten die gericht zijn op behoud maar m.n. vernieuwing van de ICT-arbeidsmarkt. Dus: kom maar op en laat ons een voorbeeld zijn voor de op – dit moment – te afwachtende Overheden!